Praca na wysokości należy do zadań szczególnie niebezpiecznych, które potencjalnie mogą zagrozić zdrowiu, a nawet życiu pracownika. Z tego względu, ustawodawca stara się zapewnić takim pracownikom dodatkową ochronę. Kwestie z tym związane reguluje Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich (medycyna pracy) pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie Pracy (t. j. Dz. U. 2016, poz. 2067). Przyjrzyjmy się mu bliżej.
Wysokość, a zakres i częstotliwość badań do pracy
Wspomniany akt prawny rozróżnia dwa rodzaje pracy na wysokości – do trzech metrów oraz powyżej trzech metrów. Oba rodzaje obowiązków przewidują następujące badania wstępne:
- ogólne oraz, w zależności od wskazań (jedno lub kilka),
- neurologiczne,
- okulistyczne,
- otolaryngologiczne
Różnica polega na tym, że praca na wysokości przekraczającej trzy metry wymaga także oceny działania błędnika.
Różnica uwypukla się przy badaniach okresowych. Przy pracach na wysokości do trzech metrów, co do zasady wystarczą nam badania ogólne, podczas gdy praca powyżej trzech metrów wymusza przeprowadzenie ponownie całego kompletu badań (tym razem bez błędnika).
Odmienna jest także częstotliwość prowadzonych badań. Dla prac wykonywanych do trzech metrów to od trzech do pięciu lat, ale już pracując wyżej musimy badać się co dwa-trzy lata, a po przekroczeniu pięćdziesiątego roku życia, co rok.
Chcę pracować na wysokości – Czy istnieją jakieś przeciwwskazania?
Tak, ale tylko dla pracy powyżej trzech metrów. Przeciwwskazania obejmują szkła korekcyjne, ale już nie soczewki kontaktowe. Chcąc podjąć tego typu pracę powinniśmy ustalić, czy możemy zastąpić okulary soczewkami.
Kiedy praca na wysokości… Nie jest wykonywana na wysokości
Przedmiotową kwestię reguluje także inny akt prawny, Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych warunków bezpieczeństwa i higieny pracy. W § 105 ust. 2 ww. rozporządzenia odnajdziemy definicję negatywną pracy na wysokości czyli wskazaniem przesłanek, które przesądzają o tym, że pracując nad poziomem ziemi (bez względu na jakim poziomie) jednak nie wykonujemy pracy na wysokości. Są to:
- osłonięcie powierzchni ze wszystkim stron litymi barierami wysokimi na minimum półtora metra lub ścianami z oknami oszklonymi,
- wykorzystanie innych instalacji lub urządzeń, które chronią pracownika przed upadkiem z wysokości, a więc wszelkiego rodzaju liny, uprzęże, uchwyty, które stabilizują pracownika.
Tak naprawdę, ocena tego, czy wykonujemy pracę na wysokości zależy od konkretnego przypadku. Jeżeli myjemy okna stojąc na drabinie, z pewnością jest to praca na wysokości. Podobnie wygląda praca dekarza lub ogrodnika, który pracuje w sadzie przycinając drzewa lub pracownika budowy na rusztowaniu. Przepisy prawa nie definiują, jakie środki powinny zostać zastosowane, jako dodatkowe zabezpieczenia. Pewien margines wyznacza zatem nasz zdrowy rozsądek. Drugi z wymienionych aktów prawnych określa minimalną wysokość, jaka jest niezbędna do uznania, że mamy do czynienia z pracą na wysokości definiując ją, jako „co najmniej jeden metr nad powierzchnią podłogi lub ziemi.” Oczywiście żaden pracodawca nie będzie stał z miarką i mierzył, czy jego pracownicy pracują już na wysokości (a jeśli tak, to jakiej). W razie wątpliwości, lepiej przyjąć, że jednak tak. Pozwoli to, w przypadku ewentualnego sporu uniknąć zarzutu, że nie zapewniliśmy podwładnym odpowiednich badań.
Jeżeli jesteście Państwo zainteresowani wykonaniem badań do pracy w Warszawie, zapraszamy do placówki naszego partnera: Spółka Lekarska – Medycyna Pracy.